PRACA RATOWNIKA MEDYCZNEGO

            Praca w zawodzie ratownika medycznego wymaga, od osoby ją wykonującej, ogromnej odpowiedzialności i profesjonalizmu oraz umiejętności pracy w zespole. Mimo niebywałego zaangażowania i poświęcenia swojej profesji, ludzie wykonujący ten zawód są często lekceważeni, zarówno przez społeczeństwo jak i państwo. Ratownicy medyczni niejednokrotnie nie otrzymują należytego szacunku i wynagrodzenia które odzwierciedlałoby ich wysiłki.

            A przecież zawód ten cieszy się już dość długą tradycją a ratownicy niejednokrotnie mieli okazję udowodnić swoją skuteczność. Historia udzielania pomocy na miejscu zdarzenia sięga wojen napoleońskich, kiedy to po raz pierwszy zaprojektowano i wykorzystano do przewożenia chirurgów lekkie pojazdy konne. W Polsce za datę powstanie pierwszego Pogotowia Ratunkowego przyjmuje się datę 6 czerwca 1891 roku kiedy to powołano do życia „Krakowskie Ochotnicze Towarzystwo Ratunkowe”.

            Praca ratownika medycznego polega na ratowaniu ludzkiego życia i zdrowia. To proste zdanie kryje w sobie szereg czynności do których należą, nie tylko sprawna i szybka pomoc pokrzywdzonym, ale także zabezpieczenie miejsca wypadku, ocena stopnia urazów poszkodowanych, podtrzymywanie ich funkcji życiowych oraz monitorowanie podczas transportu do szpitala.

            Aby zostać ratownikiem medycznym posiadać należy zdolność do czynności prawnych, stan zdrowia pozwalający na wykonywanie tego zawodu, znajomość języka polskiego konieczną do komunikatywnego porozumiewania się z poszkodowanymi oraz odpowiednie wykształcenie. Uprawnienia zawodowe gwarantuje ukończenie studiów wyższych na kierunku ratownictwo medyczne lub odpowiedniej szkoły policealnej. Wszystkie informacje dotyczące zawodu ratownika precyzuje Ustawa z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

      Ratownicy medyczni mogą szukać zatrudnienia w szpitalnych oddziałach ratunkowych, stacjach pogotowia ratunkowego, w pogotowiu lotniczym i górskim, jednostkach ratowniczo – gaśniczych, jednostkach funkcjonujących przy służbach mundurowych np. policji czy wojsku, a także w czasie obozów i kolonii.

       Ratownik jest jedną z pierwszych osób, która pojawia się na miejscu wypadku. Wynikać z tego może wiele zagrożeń. Na przykład kiedy miejsce zdarzenia zagrożone jest pożarem, skażeniem chemicznym, postrzałem czy niestabilnością budowli ratownicy mają obowiązek poczekać na wykwalifikowane służby, które to zagrożenie zniwelują. Analizując zagrożenia związane z zawodem warto wspomnieć też o agresji ze strony poszkodowanych, atakach zwierząt, skaleczeniach, stłuczeniach, upadkach czy ukłuciach brudną igłą. Zatem w myśl zasady dobry ratownik to żywy ratownik pracownik służb medycznych pamiętać musi przede wszystkim o swoim bezpieczeństwie.

       Konfrontacja z ludzkim cierpieniem, konieczność podejmowania szybkich decyzji i udział w ekstremalnych sytuacjach wymagają od ratowników medycznych szeregu cech zarówno fizycznych jak i charakteru. Podstawowe z nich to wytrzymałość na długotrwały wysiłek fizyczny, duża sprawność i koordynacja zmysłów. Oprócz tego ratownika musi cechować zdolność szybkiej oceny sytuacji a decyzje podjęte przez niego muszą być szybkie i trafne. Nie może on się też obawiać ryzyka. Ważnym aspektem jest umiejętność pracy zarówno samodzielnej jak i zespołowej. Komunikatywność ale także zachowanie asertywności, refleks i podzielna uwaga. Empatia i zaangażowanie przy jednoczesnej odporności emocjonalnej. I na koniec uczciwość i odpowiedzialność.